เดิมทีบริเวณนี้ในสมัยก่อนยังเป็นป่าซึ่งมีสัตว์ต่างๆ อาศัยอยู่มาก และมีครอบครัวหนึ่งซึ่งอาศัยอยู่ใกล้ๆ
คือ นายสอน และ ยายผอง 2 แม่ลูก ด้วยความยากจน นายสอนจึงต้องเข้าป่าเพื่อไปเก็บของป่าทุกๆวัน
วันหนึ่งนายสอนได้ไปเจอซากกวางใหม่ๆ จึงมีความคิดอยากนำเนื้อกวางไปฝากแม่ จึงเข้าไปตัดชิ้นเนื้อกวางมา และขณะนั้นเอง เสือที่ซุ่มอยู่ ก็กระโจนมาขย้ำเข้าที่แขนจนขาด นายสอนตะเกียกตะกายทั้งที่บาดเจ็บสาหัสกลับไปที่บ้าน และเล่าเรื่องให้ยายผ่องรู้ทั้งหมด ก่อนจะสิ้นใจไป ด้วยความเสียใจที่สูญเสียลูก ยายผ่องจึงไปร้องกับนายอำเภอให้จับเสือมาลงโทษให้ได้ นายอำเภอและปลัด จึงออกตามหาเสือ แต่ไม่พบ ตอนต้องมาพึ่งบารมี ไปอธิษฐานต่อ หลวงพ่อบุญฤทธิ์ และ หลวงพ่อพระร่วง ที่ วัดมหรรณพาราม จากนั้นก็ได้เจอเสือที่หมอบอยู่พร้อมให้จับโดยดี เมื่อจับเสือมาได้ นายอำเภอก็พิพากษาตัดสินประหารชีวิตเสือ เสือก้มหัวยอมรับ ลงนอนหมอบราบกับพื้นหลับตาเฉย แต่มีน้ำตาไหลซึม เมื่อยายผ่องเห็น อาการที่เคยโกรธเสือมาก่อนก็มลายหายไป เหลือแต่ความสงสาร จึงร้องขอชีวิตเสือต่อนายอำเภอ หลังจากนั้น ก็ได้นำเสือก็มาเลี้ยงจนเชื่อง เมื่อยายผ่องถึงแก่กรรม เสือก็มีความโศกเศร้าเสียใจอย่างที่สุด และเกิดอาการตรอมใจ เมื่อเผาร่างของยายผ่อง
เสือได้กระโจนเข้าไปในกองไฟด้วยสำนึกใจคุณของยายผ่อง สร้างความสลดใจแก่ชาวบ้าน ชาวบ้านจึงร่วมใจกันสร้างศาลข้างวัดมหรรณพาราม โดยปั้นรูปเสือไว้พร้อมนำเถ้ากระดูกของมันมาไว้ใต้แท่นและทำพิธีอัญเชิญ
ดวงวิญญาณเสือมาสถิตย์ไว้